حجت الاسلام امیر مسروری * :« حاجی ای کاش یک افغانی بودم! خدایا چرا این افغانستانی ها در این آخر الزمان قوم برگزیده شدند. حاج اقا دعا کن فکر کنند افغانستانی هستم بتونم برم. » این جملات را در این چند وقته بسیاری شنیدم. روزهایی که دست استعمار پیر با تصرف و تهدید یک منطقه ی بزرگی از کشور ایران پهناور را جدا کرد فکر نمی کرد به روزگاری برسد که مردان سرزمین افغانستان چنان شیرمردان از حریم اهل بیت دفاع کنند که تاریخ نتواند به راحتی از آنان عبور کند.  

سال هاست از حمله ی رژیم شوروی و پس از آن آمریکا و ائتلاف غرب و حتی طالبان به سرزمین زیبای افغانستان می گذرد. سال هاست ایرانی ها از برادران دینی افغانیشان میزبانی کردند و این میهمان هم خوبی هایی داشت و هم گهگاه خبرهای ناراحت کننده ای از او  می شنیدیم! 

بسیاری از ما ایرانی ها وقتی نام برادران افغانستانی خود را میشنویم! سریع ذهنمان به سراغ کارگر زحمتکش ساختمان در حال ساخت سرکوچه ی ما می رود که بعضا در مغازه ی سوپری یا نانوایی می بینیم. اما اگر به سراغ دانشگاه ها و مراکز علمی برویم و حتی حوزه های علمیه از سخت کوشی درسی افغانستانی ها شگفت انگیز می شوند. انگار افغانستانی ها علاوه بر کارهای فیزیکی در ذهن و اندیشه هم سخت کوشند و خدا به این انسان ها نوعی سخت کوشی عنایت کرده که خصلت ذاتیشان شده است. 

با آغار بحران سوریه و شکل گیری جریان تکفیری این بچه های افغانستان بودند که به کمک دوستان سوری و ایرانی و لبنانیشان آمدند تا نگذارند حرم عمه ی سادات حتی لحظه ای تهدید شود. افغانستانی هایی که به عشق مادراهل بیت نامشان را فاطمیون گذاشتند؛ عین زمان دفاع مقدس خودمان، از فرمانده لشگر تا فرمانده دسته ی شهید دادند. اگر بخواهیم بگوییم فاطمیون یعنی چه! باید سری به سایت ها و شبکه های اجتماعی گروه های تکفیری – صهیونیستی بزنیم و ببینیم چه کینه ای که از این رزمندگان ندارند! 

به قول حاج قاسم، بچه زرنگی مثل صدرزاده فهمید باید از لشگر فاطمیون به معراج شهادت برود. بعضی ها ماه ها و سال ها و ده ها سال از خدا می خواهند فرصت جهاد داشته باشند اما نه تنها توفیق نداردحتی  معلوم نیست چگونه می میریم! بچه های فاطمیون نشان دادند خداوند به مردم افغانستان نگاهی دیگر دارد و در این مجاهدت پیشقدم شدند.  

حجت الاسلام سید احمد آقا خمینی رحمه الله علیه می گوید : « زمانی را به خاطر می آورم رهبران روسیه متجاوز در اوج جنگ تحمیلی  (1)، به رهبر کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی ره پیغام دادند اگر میخواهید ما اسلحه شمارا تامین کنیم. باید در قضیه افغانستان کوتاه بیایید. اما امام در پاسخ فرمودند که ما سلاح را برای حفظ اسلام می خواهیم نه نابودی آن » انگار امام می دانست شیرمردان افغانستانی در روزگاری که حرم دخت امیر المومنین به خطر می افتد حاضرند از بهترین داشته ی خودشان بگذرند تا حرم عمه ی سادات، بقیعی دیگر نشود! 
ایکاش افغانستانی بودم! ایکاش پاکستانی بودم را از زبان بچه هایی که هر کاری می کنند و به سد محکم اعزام می خورند شنیدم! انگار شیرمردان خمینی کبیر در فاطمیون و زینبیون دارند غوغا  می کنند.  

یکی می گفت، فلانی وقتی بچه های فاطمیون افغانستان یا زینبیون پاکستان وارد منطقه ای می شود باید بیایی و ببینی! باید ببینی انگار دارند می روند در جلوی حسین بن علی علیهما السلام در مقابل عباس بن علی علیهماالسلام می جنگند. باور کن وقتی می بینیم بچه های فاطمیون در معرکه ی نبرد را یاد زهیر و غین و جون و حبیب می افتیم که از زبان علما شنیدیم. بعضی هاشون چنان فریاد لبیک یا زینب سر می دهند که گوش فلک را پر میکند. می گفت فلانی باید باشی این محشر عظمی را ببینی. 

واقعا اینجاست که همه ما حسرت یک شیعه ی واقعی را می خوانیم. معلوم نیست چه عنایتی است به این مردمان. مردمانی که سال هاست در پس جهاد، نشان دادند به هیچ متجاوزی باج نمی دهند و برای دینشان از جانشان گذشتند. ان شا الله افغانستانی دیگر خواهند ساخت و بهتر از گذشته با آبادانی این کشور می پردازند. ان شا الله مستضعفین و پابرهنگان کاخ ستمگران را نابود و زمین را آماده ی ظهور مهدی موعود خواهند کرد. 

ایکاش افغانستانی بودم؛ یعنی ای کاش در این جهاد در کنار افغانستانی ها حاضر بودم و با یاران حسین محشور می شدم. ایکاش این سالها گفتم «یالیتی کنت معکم» واقعیت پیدا میکرد.  
پی نوشت : نگارنده علاوه بر اینکه به ایرانی بودن و مسلمان بودن خود افتخار می کند، به هیچ وجه قصد کم بینی و یا ندیدن شهدای مدافع حرم ایرانی را نداشت. بلکه میخواست تلاش کند موج عندربهم یرزقون و غوص عزیزان و برادران افغانستانی مدافع حرم و شهدای لشگر فاطمیون و لشگر زینبیون را بازگو کند. ان شا الله خدای متعال یاری رسان همه ی رزمندگان مقاومت در سراسر گیتی باشد.  
 
1)دولت شوروی در سال اوج جنگ ایران و عراق به افغانستان حمله کرد و جنایت های بسیاری مرتکب شد. 

*رئیس اندیشکده مطالعات جهان اسلام