1. عربستان رسما تشکیل اتحادیه دریای سرخ را با عضویت کشورهای مصر، سودان، جیبوتی، یمن، سومالی، اردن اعلام کرد. در اهداف تشکیل این اتحادیه از زبان وزیر امور خارجه این کشور آمده: «کار برای اجرای ایده تاسیس رژیمی که کشورهای عربی و آفریقایی مشرف بر دریای سرخ و خلیج عدن را گردهم می آورد، انجام شد تا منافع این کشورها حفظ شود و به مسائل این منطقه حساس رسیدگی شود، زیرا دریای سرخ یکی از مهمترین گذرگاههای آبی جهان است و میزان زیادی از تجارت جهانی از طریق آن صورت می گیرد.» همانطور که در متن نیز آمده، تشکیل یک رژیم اجرایی با هدف کنترل بر گذرگاه آبی مهم جهان از دلایل تشکیل این اتحادیه است. این رژیم اجرایی در حال تشکیل شد که عربستان در شورای همکاری خلیج فارس با مشکل حیاتی «بقا» مواجه است و بسیاری تصور میکنند، شورای همکاری خلیج فارس قادر نیست کارکرد اصلی خود را دنبال کند و صرفا به یک فرآیند تشریفاتی فاقد ضمانت اجرایی تبدیل شده که هر دوره بر سر جزایر ایرانی مورد اختلاف با امارات، بیانیه میدهد.

2. تفاوت این رژیم دریایی با شورای همکاری خلیج فارس، دور شدن عربستان از کشورهای حاشیه خلیج و به نوعی روی برگرداندن از کشورهایی چون امارات، قطر و عمان و جایگزینی کشورهایی چون جیبوتی، سودان و سومالی است. کشورهایی که نه از نظر ارزی و نه از نظر ایدئولوژیک قدرت ایستادگی در برابر عربستان را ندارند و به نوعی مشکل برادر بزرگتری را پذیرفته اند. قاهره هم اقتدار قبلی را ندارد و تا فرآیند تشکیل دولت با ثبات مجبور از نیم نگاهی به دلارهای نفتی عربستان داشته باشد. عربستان در شکست راهبردی خود در تنگه هرمز، این محور انرژی را به رقیب منطقه ای خود یعنی ایران واگذار کرد و مجبور شد بازیگران ایران را بپذیرد. از طرفی در شمال شبهه جزیره با نیروهای حشدالشعبی مواجه است و از جنوب مجبور است آینده یمن را با انصار الله تصور کند. همه اینها نشان دهنده محاصره ژئوپلتیک عربستان و فرار این کشور به سمت دریای سرخ است. مکانی که پیش از این با طرح خرید جزایر مصری راه حل جایگزین داشت اما با حمله موشکی انصار الله به کشتی اماراتی در منطقه باب المندب و حضور ناوهای ایرانی در این منطقه و استقرار دائمی ناوگان نیروی راهبردی دریایی ارتش ایران، عملا دچار چالش های منطقه ای شده است. با این حال عربستان میخواهد تنها منطقه ی باقی مانده را حفظ کند و تشکیل رژیم دریای سرخ بر پایه این استدلال بنا شده است.

3. از اهداف دیگر این رژیم، ثبات امنیتی میان کشورهای عضو است. سوال اینجاست «عربستان» به جز تهدید ایران، چه تهدید دیگری را برای خود در منطقه دریای سرخ می بیند و آیا شاهد حضور ایران در دریای سرخ و اقتدار دریایی کشورمان در این منطقه خواهیم بود یا خیر؟ برآوردهای عربستان برای تشکیل این نوار دریایی بیش از آنکه یک براورد اطلاعاتی باشد، ترس و نگرانی ریاض از انتشار موج جدید شکل گیری کمربند محور مقاومت تا شمال آفریقا است. کمربندی که تا مغرب اسلامی کشیده شود و به طور حتم برای عربستان چالش آفرین خواهد بود. عربستان می ترسد، غفلت در غرب آسیا به غفلت در شمال آفریقا کشیده شود و ریاض عملا در محاصره قرار گیرد.

 در جمع بندی کارشناسان اندیشکده پیش بینی می شود «بجز تشکیل اتحادیه کشورهای دریای سرخ، بایستی شاهد تشکیل اتحادیه ها و شوراهای جدید باشیم.» البته این احتمال وجود دارد تا رژیم صهیونیستی به عنوان یک رژیم حاضر در دریای سرخ به این اتحادیه بپیوندد و عملا پروژه صلح اعراب - اسرائیل سرعت بیشتری به خود بگیرد. جمهوری اسلامی ایران نیز برای مقابله با این طرح و ایجاد چنین رژیمی می بایست ضمن حفظ خونسردی در موضع گیری های سیاسی،در مرحله اول از ایجاد عادی سازی فضا برای عضویت رژیم صهیونیستی در این اتحادیه جلوگیری کند و در مرحله دوم استقرار ناوگان خود در منطقه دریای سرخ را جدی تر دنبال کند. در حال حاضر ناوگان ایران در دریای سرخ و خلیج عدن صرفا یک ناوگان حفاظتی از کاروان تجارت دریایی است و هیچ کنش گری نظامی و دفاعی فرامرزی ندارد. توسعه این ناوگان می تواند تا حدودی خط دفاعی و محدود سازی تجاری جمهوری اسلامی ایران را پیش از بحران های آتی دفع کند. حتی این پیام منتقل گردد که در صورت عضویت رژیم صهیونیستی، استقرار توان دفاعی و موشکی ایران در منطقه دریای سرخ افزایش می یابد و ایران می تواند نسل جدیدی از سلاح های دریاپایه را در اختیار گروه های مقاومت در لبنان و سوریه قرار دهد. نباید فراموش کرد، کانال سوئز به عنوان مهمترین نقطه اتصال این دریا به دریای مدیترانه، بخش قابل توجهی از توسعه تجارت خارجی ایران را به خود اختصاص داده و حذف و یا محدود سازی ایران از این کانال می تواند تبعات اقتصادی فراوانی به دنبال داشته باشد. توسعه ناوگان جمهوری اسلامی ایران در این منطقه، چنین تلاشی را محدود می سازد.