عربستان سعودی و ایران برای کاهش احتمال رویارویی مستقیم باید زمینه های احتمالی مرتبط با منافع مشترک را شناسایی کنند. اقتصادهای هر دو کشور به نفت متکی است و هر دو کشور در تلاش برای کاهش اتکا به نفت هستند. تا حدی، اقتصاد هر کشور به موفقیت اقتصاد کشور مقابل بستگی دارد. هر دو کشور از جمله اهداف گروه های تروریستی از قبیل القاعده و دولت اسلامی هستند. و این دو کشور با تهدیدهای محیطی مشابه از جمله نشت نفت، چالش های مرتبط با روند صنعتی شدن و کمبود آب مواجهند. ایران و عربستان سعودی درهمه این زمینه ها می توانند با یکدیگر همکاری کنند.
این روند آسان نخواهد بود اما نمونه های تاریخی در این باره موجود است. هفتاد سال پیش، هیچ کسی نمی توانست تصور کند فرانسه، آلمان و انگلیس بتوانند بر خصومت های منطقه ای خود غلبه کنند و به شرکای نزدیک اقتصادی و سیاسی تبدیل شوند. و قدرت های خارجی نیز می توانند نقش های سازنده ای ایفا کنند: برای مثال، اروپا می تواند روند برگزاری گفتگوها را درباره مذهب در خاورمیانه [غرب آسیا] تسهیل کند و بر پیام امان در سال دو هزار و چهار متمرکز شود که همه مسلمانان منافع مشترک دارند و می توانند با یکدیگر متحد شوند. اروپا همچنین می تواند در ابراز اطمینان از این موضوع هشیار باشد که روحانیون فرقه گرا از جایگاه سیاسی خود به عنوان سکویی برای انتشار اطلاعات اشتباه تنش زا و تبلیغات استفاده نخواهند کرد که اغلب به بیان سخنرانی های تنفرآمیز منجر می شود.
در همین حال، دیپلماسی چند وجهی و انواع مختلف مبادلات فرهنگی، آموزشی و اجتماعی بین سعودی ها و ایرانی ها و دیگر کشورها می تواند به برداشته شدن موانع در درک بین دو کشور کمک کند.
جنگ بین ایران و عربستان سعودی اجتناب ناپذیر نیست اما دو طرف باید هم اکنون برای کاهش این تنش ها تلاش کنند. در نهایت این که، تداوم این روابط ضعیف به نفع هیچ یک از این دو کشور نیست./ مطلب از بروکینز است
http://www.brookings.edu/blogs/markaz/posts/2016/06/22-saudi-arabia-iran-cold-war-barakat
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.